Akcja ostatnia

                Natarczywe telefony Fettnera z każdym dniem się nasilały. Zaczęłam się bać. Pod wpływem mojego brata nie odbierałam ich, bo wiedziałam, że zaraz się rozłączy. Trudno mi było z tym żyć.

                -To znowu on? – zapytał Tande

                -Daniel ja nie mam już sił, zrób coś z tym bo ja prędzej czy później się wykończę – mówiłam siedząc na łóżku

 Brat przykucnął przy mnie i powiedział:

                -Wiesz, że Cię kocham? – zapytał

                -Wiem i co ma niby z tym wszystkim wspólnego? Tylko nie mów, że to wszystko to Twoja sprawka ? – zapytałam przerażona.

                -Nie ja naprawdę nic o tym nie wiem przysięgam – wytłumaczył

                -To o co dokładnie chodzi bo ja się w tym wszystkim pogubiłam jestem totalnej dziurze w dodatku ciemnej i porośniętej ciągłymi problemami związanej z skokami i Waszą kadrą, z drugiej strony wolałabym ,żeby mnie tu w ogóle nie było, im coraz dłużej tutaj jestem tym mam więcej problemów. Czasami zastanawiam się czy nie zerwać znajomości i nie wracać do Polski i nie ratować małżeństwa rodziców bo gdyby nie ty to bylibyśmy szczęśliwą rodzinką mieszkającą w małym domku nie wiedząc, że jakiekolwiek więzi nasz łączą, nie wiem czy kiedykolwiek się jeszcze polepszy.

                -Lena nie mów tak- mówił

                W jego oczach było widać, że ma coś ma sumieniu.

                -Daniel nie tłumacz się, widzę, ze jeszcze coś masz na sumieniu powiedz mi bo ja już tego nie wytrzymam, ty chcesz mnie wykończyć nerwowo. – zaczęłam już nieco krzyczeć

                -Dobrze powiem Ci skoro już tak bardzo nalegasz – zaczął

                -Mów bo już tego nie wytrzymam, przez Ciebie jestem kłębkiem nerwów.

                -To ja namówiłem Manuela, żeby Cię straszył tymi telefonami, przepraszam nie chciałem

                -Wyjdź nie chce Cię znać . – krzyknęłam

                -Ale Lena – powiedział przestraszony

                -Nie ma, ale zdradziłeś mnie, nie chce takiego brata jak ty rozumiesz nie chce już dość mam przez Ciebie problemów rozumiesz nie chce Cię znać

                Nagle ktoś zapukał do drzwi.

                -Proszę – powiedziałam

                Zza drzwi wyłoniła się głowa Kennetha.

                -Co się tu dzieje, Lena coś zrobiła czy odwrotnie? – zapytał

                -Zapytaj Daniela ja nie chce go widzieć na oczy. W ogóle niech cała kadra zniknie z mojego życia jutro składam wypowiedzenie, nie chce Was znać- Wyszłam z pokoju .

                -Lena porozmawiajmy – krzyknął Daniel

                Ja trzasnęłam drzwiami, nie chciałam słyszeć jego durnego głosu, pomimo, że to mój brat. Daniel wybiegł za mną. Krzyczał moje imię. Ja nie chciałam z nim rozmawiać. Teraz to jest nie możliwe. Na początku wydawało się, ze będzie dobrze jednak nie, nie potrafię mu wybaczyć, teraz już nie. Dla mnie to koniec. Nie jest już moim. Obiecał mi poprawę. Nie zmienił się. Co będzie dalej nie wiem. Dla mnie to koniec znajomości z Danielem i całą kadrą Norwegii.

Hej ho!!!

To ja, przychodzę do Was z bardzo smutną wiadomością…

Na tym blogu spotykamy się już po raz ostatni. Wiem nie przygotowałam Was na to…powinnam mieć pretensje do samej siebie. Ten blog moim zdaniem był katastrofą.

Dziękuję za motywację szczególnie Anette 15. Dzięki Twojej motywacji naprawdę ten blog pisało mi się przyjemnie. 

A jeżeli nie macie mnie jeszcze dość to zapraszam tu

Catch Me

gdzie jutro pojawi się prolog 

Czytasz=komentujesz=motywujesz